Im dłużej tętnica jest zamknięta, tym większy obszar mięśnia sercowego umiera, dlatego im wcześniej rozpocznie się leczenie mające na celu otwarcie tętnicy wieńcowej, tym większa szansa na uratowanie mięśnia sercowego. Stąd wzięło się używane często przez kardiologów określenie „czas to mięsień”.

W sytuacji, gdy któraś z tętnic wieńcowych zostanie zupełnie zamknięta, krew nie będzie docierać do odpowiedniej części mięśnia serca i po pewnym czasie (15 – 30 minut) jego komórki obumierają. Powstanie wtedy martwica mięśnia sercowego, czyli zawał serca. Jest to proces nieodwracalny. Z czasem miejsce komórek mięśnia serca (kardiomiocytów) zajmie tkanka łączna, która nie potrafi się sama kurczyć, a co najwyżej poddaje się biernie ruchowi. Utworzy się tzw. blizna pozawałowa. Ta część ściany serca zawsze już będzie kurczyć się gorzej i pracować mniej efektywnie, co będzie odczuwalne dla całego organizmu.